کد مطلب:216911 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:302
کانون حکمت و اندیشه
امام صادق (ع) در تصدیق دانش و آگاهیهای علمی فرزند بزرگوار خویش می فرماید: فرزندم موسی به حدی آمادگی علمی دارد كه اگر از تمام محتویات قرآن از او پرسش نمایی با دانش و علم كافی كه دارد به تو پاسخ قانع كننده ای می دهد. او كانون حكمت، فهم، معرفت و اندیشه است.
در وسعت و تبحر علمی او كافی است كه در نظر آوریم كه دانشمندان و محدثان در فنون مختلف اسلامی از وی حقایقی نقل كرده اند كه كتابها و دفاتر خود را با آنها پر ساخته اند بحدی كه آن حضرت با لقب «عالم» شهرت یافته است.
عصر امام (ع) از نظر علم و دانش، یكی از درخشان ترین اعصار اسلامی بوده است، دانش و هنرهای گوناگون در آن عصر پا بر پلكان اعتلاء نهاده بود. عصر طلایی دانشها و هنرهای ظریف در دنیای اسلام آغاز گشته بود، در چنین عصری كه دیوانها و كتابهای دانشمندان ایران، یونان و هند به زبان تازی ترجمه می شد و فلسفه و ادبیات و دیگر شاخه های علوم آن روز در اوج اعتلای نسبی خود بود، پیشوای هفتم ما را در محافل علمی دانشمندان و مجامع بحث و گفتگو و مناظره، عالم و دانشمند می نامیدند، تا آنجا كه این عنوان در شمار القاب آن حضرت در آمده بود و این موضوع خود می رساند كه وجهه علمی و فكری او در میان ناباوران امامت نیز پذیرفته شده بود.
شیخ مفید كه خود از جمله پیشگامان علم حدیث و فقه و تاریخ در قرن چهارم می باشد در كتاب خود می نویسد: روایات متعدد و فراوانی در زمینه های مختلف علمی از وجود امام ابوالحسن (ع) روایت گردیده است كه نشان می دهد او فقیه ترین و دانشمندترین فرد روزگار خود بوده است. ابن حجر هیثمی از دانشمندان اهل تسنن، می گوید: موسی كاظم (ع) وارث علوم و دانشهای پدر و دارای فضل و كمال او بود. وی در پرتو عفو و گذشت و بردباری فوق العاده ای كه از خود نشان داد، «كاظم» لقب یافت و در زمان وی هیچ كس در معارف الهی و دانش و بخشش، به پای او نمی رسید.
در وسعت و تبحر علمی او كافی است كه در نظر آوریم كه دانشمندان و محدثان در فنون مختلف اسلامی از وی حقایقی نقل كرده اند كه كتابها و دفاتر خود را با آنها پر ساخته اند بحدی كه آن حضرت با لقب «عالم» شهرت یافته است.
عصر امام (ع) از نظر علم و دانش، یكی از درخشان ترین اعصار اسلامی بوده است، دانش و هنرهای گوناگون در آن عصر پا بر پلكان اعتلاء نهاده بود. عصر طلایی دانشها و هنرهای ظریف در دنیای اسلام آغاز گشته بود، در چنین عصری كه دیوانها و كتابهای دانشمندان ایران، یونان و هند به زبان تازی ترجمه می شد و فلسفه و ادبیات و دیگر شاخه های علوم آن روز در اوج اعتلای نسبی خود بود، پیشوای هفتم ما را در محافل علمی دانشمندان و مجامع بحث و گفتگو و مناظره، عالم و دانشمند می نامیدند، تا آنجا كه این عنوان در شمار القاب آن حضرت در آمده بود و این موضوع خود می رساند كه وجهه علمی و فكری او در میان ناباوران امامت نیز پذیرفته شده بود.
شیخ مفید كه خود از جمله پیشگامان علم حدیث و فقه و تاریخ در قرن چهارم می باشد در كتاب خود می نویسد: روایات متعدد و فراوانی در زمینه های مختلف علمی از وجود امام ابوالحسن (ع) روایت گردیده است كه نشان می دهد او فقیه ترین و دانشمندترین فرد روزگار خود بوده است. ابن حجر هیثمی از دانشمندان اهل تسنن، می گوید: موسی كاظم (ع) وارث علوم و دانشهای پدر و دارای فضل و كمال او بود. وی در پرتو عفو و گذشت و بردباری فوق العاده ای كه از خود نشان داد، «كاظم» لقب یافت و در زمان وی هیچ كس در معارف الهی و دانش و بخشش، به پای او نمی رسید.